18 th amendment & future

මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයා තවමත් ගෙවා දමමින් සිටින්නේ ස්වකීය පළමු ජනාධිපතිධූර කාලයේ අවසන් මාස කිහිපයයි. තමන් අවසන් විධායක ජනාධිපතිවරයා බවට 2005 වසරේදී සපත කළ ඔහු එළඹෙන්නේ විධායක ජනාධිපති ධූරයේ අවසාන නිලකාලය බව ප‍්‍රකාශ කලේය. ඔහුගේ රජය ප‍්‍රකාශ කලේය. ශ‍්‍රී ලාංකික දේශපාලන භාවිතයේ ප‍්‍රතිපත්තීන් යනු තවදුරටත් හුදු විකාර බව ප‍්‍රත්‍යක්ෂ කරමින් ඔහු නැවතත් ජනාධිපතිධූරයට තරඟ වැදුනේ පළමු ජනපතිධූර කාලය අවසන් වීමටත් මත්තෙනි.

යුධ ජයග‍්‍රහණයේ කීර්තිය සදාකාලිකව තොරොම්බල් කළ නොහැකි බව ඔහු වටහා ගන්නට ඇත. යුධ ජයග‍්‍රහණයේ රැස්මාලා මතින් ලාංකීය සමාජයේ තැරැුව්කාර බලවේගයන් එක පෙලකට එක්කර ගනිමින් කෙසේ හෝ දෙවන ධූර කාලය දිනා ගැනීමට රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයා සමත්විය. දුඟඳ හමන යථාර්ථයේ විලවුන් ගැල්වීමට දේශපේ‍්‍රමී ජාතික නායකයින් සංවේදි කලාකරුවන් එකපෙලට රැස්වූහ.

ප්‍රේමයට ජීවිතයට
හාත්පස දහසකුත් දෑ පිස එන
සුගන්ධයට
දුරුත්තට පමණක්ම හිමිවුණ
නිල්ලලෙන් රටා මැවුණු
අහසට…

“කෙසේ නමුත් සරත් ෆොන්සේකා මහතා අද පත්ව ඇති ඉරණම පිළිබඳ ව නම් කණගාටුය. එහෙත් පූජාසනයේ යෙහෙන් වැජඹෙන්නට හැකියාව තිබියදී ඔහු එයට පයින් ගැසීම කවරෙකුට වැළැක්විය හැකිද?”

අගෝස්තු 22 වන ඉරිදා ජාතික පුවත්පතක තීරු ලිපිය ජෙනරාල් ෆොන්සේකා දේවත්වයට පත්වීමේ පරමෝත්කර්ෂය අහිමි කර ගැනීමෙන් වේදනාවට පත් ලියන්නෙකු විසින් මේ සටහන තබා තිබුණි.

2009 වසරේ මැයි මාසයේ යුධ ජයග‍්‍රහණයත් සමග ජෙනරාල් සරත් ෆොන්සේකා මහතාගේ පිළිරූ හන්දියක් හන්දියක් ගානේ ඉදිකළ යුතු බව ප‍්‍රකාශ වූයේ රාජ්‍ය මාධ්‍ය තුළිනි. ඔහු යුධ හමුදාපති ධූරයේ සිටි අවස්ථාවේදී දැයේ විරුවා විය. නව මසක් ගතවීමට මත්තෙන් කරුණු කාරණා කණපිට හැරී තිබේ. 2010 වසරේ මාර්තු 16 වෙනිදා ආරම්භ කරන ලද පළමු යුධ අධිකරණයේ තීන්දුව පසුගිය 13 වෙනිදා ලබාදී තිබුනි. ඒ අනුව ෆොන්සේකා මහතා අපකීර්තිමත් ලෙස නිලයෙන් නෙරපා හැර තිබේ.

කවුළුව තුළින් පෙනෙන
කොට්ටම්බා ගස
රත් පැහැය පොරවගෙන

මම කවුළුවෙන්
කොට්ටම්බා ගස දෙස
බලා සිටිමි.

ප‍්‍රගීත් එක්නැලිගොඩ නැමැති බොහෝ දෙනා නොදත් මාධ්‍යවේදියාගේ විඩාබර මුහුණෙන්  නැවත වතාවක් නගරයේ තාප්ප බිත්ති අතරින් පතර වැසී ගියේය. මේ සටහන තබන දින වනවිට ප‍්‍රගීත් අතුරුදහන් කර දින 200 කි. නමුත් ප‍්‍රගීත් නොපැමිණියේය. එදා එහු සැඟවී ඇතියි කියූ කිසිවකු ඔහු කැඳවාගෙන පැමිණියේද නැත. ඒ වෙනුවට ඔහු තාප්ප බිත්ති වල සිට තම විඩාබර දෙනෙතින් මඟතොටෙහි ඇවිද යන ජනතාව දෙස බලා සිටියේය. ඔහු බලා සිටියේ සමාජය දෙසය. අතුරුදහන් කල, මාධ්‍යවේදීන් ඝාතනයට ලක්කල සමාජය දෙසය. මේ සටහන තැබෙන්නේ ප‍්‍රගීත් එක්නැලිගොඩ අතුරුදහන් කරලීමෙන් දින 200 පසු ලාංකේය සමාජය සහ එහි සාමුහික හෘද සාක්‍ෂිය පිළිබඳ කථා කරන්නටය.

මා හද සොවිනි.

ප‍්‍රමෝදයෙ වත්සුණු තවරමින්

රන් කෙඳි රටා රැඳි

හිරු ප‍්‍රභා මංඩලය

දුක්බර වලාවන්

නුඹ ගැබෙහි ඔසවා තබයි…

නිරිතදිග මෝසම් වැසි වලින් තෙත බරිත වූ සමාජය තවමත් අළු පාට අන්ධකාරයෙන් වැසී ගිහින්. වසරක යුධ ජයගහ‍්‍රනය පිළිබඳ මතකය අවදි වුනේ තහනම් වචනයක් සමගින්. මැති ඇමති වරුන් සුපිරි වාහන වලින් ගමන් කරති. සුපිරි ප‍්‍රාසාද වල දිවි ගෙවති. ඔවුන්ට ප‍්‍රාසාද සුපිරි නිවාස, විදේශ සංචාර ලබාදුන් මිනිසුන් ගංවතුරේ තම දරුවන් අතදරා කිමිදෙති. සමාජය පුරාම ඇත්තේ පරාජිත බවකි. එය තවමත් එක් නිමේශයක නැවතුණු තැනමය.

ජාත්‍යන්තර වේදිකාව තුළ ජනමාධ්‍ය සම්බන්ධයෙන් ලංකාවට කළුපැල්ලමක් එකතු වෙලා

ප‍්‍ර- මර්දනයට එරෙහි මාධ්‍යවේදියෝ සංවිධානය එහි නමින්ම හඟවනව මර්ධනය පිළිබඳව.

චන්දන–

ලංකාවෙ මාධ්‍යවේදීන්ට තියෙන මර්දනය සම්බන්ධයෙන් අපිට කතා කරන්න වෙන්නෙ සෘජුව ඔවුන්ට පහර දෙනවද? තර්ජනය කරනවද? කියන කාරණාවලින් විතරක් නෙවෙයි. ශාරීරික වශයෙන් ඔවුන්ට කෙරෙන නොයෙකුත් පීඩාවලට අමතරව එවැනි සිද්ධීන් පසුගිය කාලවලදි අපි අත්වින්ද. ඊට අමතරව මාධ්‍යවේදීන්ගේ කාර්්‍යාලවලට ඇවිල්ල කරන ප‍්‍රශ්න කිරීම්, ඔවුන්ගේ වෘත්තීය කටයුතුවලට බාධා කෙරෙන වෙනත් තර්ජනය කිරීම්, ඒ වගේම මාධ්‍ය ආයතනවලට කෙරෙන බාධා කිරීම්, දැන්වීම් ලබා නොදීමෙන් කෙරෙන බාධා කිරීම්  වගේ වක‍්‍ර වාරණයන් තියෙනවා. ඒ එක්කම පරිසරයේ තියෙන ප‍්‍රචන්ඩත්වය, මර්ධනකාරී තත්වය නිසා ජනමාධ්‍යවේදීන් බියපත්වෙලා තියෙනවා. ඒ නිසා ස්වයං වාරණයකට ගිහින් තියෙනවා. ඒ එක්කම රාජ්‍ය මාධ්‍ය විසින් විවිධ විදිහට රජයට අවශ්‍ය විදිහේ ආණ්ඩුවට අවශ්‍ය විදිහේ එහෙම නැත්නම් වෙනත් බළධාරීන්ට අවශ්‍ය විදිහේ ප‍්‍රකාශයන් නිකුත් කරනවා. නොයෙකුත් ප‍්‍රචාරයන් හරහා ජනමාධ්‍යවේදීන්ව අධෛර්්‍යයට පත්කරනවා. මේවා තුළින් මර්ධනයක් තියෙනවා කියල අපි විශ්වාස කරනවා. ඒ නිසාම තමයි, මර්ධනයට එරෙහි මාධ්‍යවේදියෝ, කියල සංවිධානයක් හදන්නත් අපිට සිද්ධවෙලා තියෙන්නෙ.

මකා දැමූ සැබෑ සටන් පාඨ සොයා යාම

(මාධ්‍ය නිදහස – ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය සඳහා අරගලය සැබෑ මහජන ව්‍යාපාරයක් වීමටනම්…)

තිස් අවුරුදු යුද්ධය සහ බෙදුම්වාදී යුද පෙරමුණ ෙමි වනවිට පරාජය කර තිෙබි. නමුත් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය සඳහා වන සටන තවමත් එතැනමය. මාධ්‍ය නිදහස-මාධ්‍යයට එරෙහිව මර්දන යන්ත‍්‍රය ක‍්‍රියාත්මක වීම මෙන්ම මාධ්‍යෙවිදියාට එරෙහිව වන යුද්ධය ඇවිලි තිෙබි. 2006 වසරේ සිට වර්තමානය දක්වා ඝාතනයට ලක්වී ඇති මාධ්‍යවේදින් සංඛ්‍යාව 10කි. පහරකෑමට ලක්වු මාධ්‍යවේදින් විශාල සංඛාවකි. මාධ්‍යවේදින් 20කට අධික පිරිසක් මර්දනය හමුවේ රට හැරගොස් තිබේ. ඇතැම් මාධ්‍යවේදින් අතුරුදන්ය. ලංකා ඊ නිව්ස් මාධ්‍යවේදි එක්නැලිගොඩ අතුරුදන් කරවීම මෙහි නවතම පරිචිෙඡ්දයයි. නමුත් මේ සිදුවීම් රජයට නොපෙනෙයි. රජය දිගින් දිගටම ප‍්‍රකාශකලේ ඔහු සැඟව සිටින බවයි. රජයට අනුව එය බරපතල තත්ත්වයක් නොවේ.